Én waarom heb ik ervoor gekozen om mijn eigen zaak te starten in deze toch wel bijzondere tijden?
Ik ben Elisa Nijs, 31 jaar en samen met een onwijs lieve man Geert, ben ik ouder van twee kindjes: Ward en Hannah.
Veel van mijn vriendinnen hebben mij altijd gezegd dat ik geboren ben om mama te zijn. Een hart voor kinderen heb ik altijd gehad. Van kleins af aan was ik de allerkleinsten aan het entertainen en op elk feestje kwamen de kindjes rond mij staan. Ikzelf vond dit helemaal geweldig. Mijn latere studiekeuze, leerkracht lager onderwijs, stond dan eigenlijk ook al in de sterren geschreven. Toch bleef ik soms nog wat op mijn honger zitten en besloot daarom de opleiding Pedagogie te starten. Het werd met de tijd alleen maar duidelijker: mijn toekomst was er eentje met kinderen! Na mijn studies begon ik heel gepassioneerd les te geven, zij het meestal wel op en iets minder traditionele manier. In mijn klas werd er gekookt, werden er feestjes georganiseerd en kreeg bijna niemand dezelfde oefeningen aangeboden. Na 6 jaar voor de klas te hebben gestaan was ik klaar voor een nieuwe uitdaging. Eentje waarbij ik hoopte om een groot verschil te kunnen maken in het leven van kinderen. Zo kreeg het idee om een eigen zaak uit te bouwen steeds meer vorm.
Naast kinderen heb ik nog een andere grote passie en dat is reizen. Van jongs af aan werd ik door mijn ouders met heel wat andere culturen in contact gebracht en kon ik heel wat van de wereld zien. Ik leerde dat de wereld groter is dan België, maar dat het nergens zo goed vertoeven is als thuis. Op mijn achttiende zei ik België vaarwel voor een jaar en vertrok naar het verre Brazilië. Als onbezorgde tiener in een land waar alles kan en niets moet: mooier kan het niet worden. En vooral die mentaliteit van ‘alles kan en niets moet’ stond mij enorm aan. Hier in België moet altijd alles piekfijn in orde zijn en vergeten we soms tevreden te zijn, want eerlijk, het kan altijd beter. Het is ondertussen al 13 jaar geleden, maar ik herinner mij nog goed dat ik bij een vrouw in de sloppenwijken aanklopte. Deze vrouw had letterlijk niets anders dan enkel wat platen en een matras en slaagde erin nog steeds het mooie van de wereld te zien. We leven, de zon schijnt en we kunnen nog lachen. Deze wijsheid nam ik graag mee terug naar België.
